Δεν είσαι μεγάλο δάσος, αλλά ένα δασάκι μικρό. Για μένα, όμως, είσαι πολύτιμο. Σήμερα, κάηκε κι όση Πεντέλη είχε απομείνει. Φέτος, έχουνε καεί κι οι πέτρες. Κι εσύ μικρό μου δάσος, στέκεις ακόμα! Μην τους αφήσεις να σε κάνουν στάχτη. Άντεξε για ν' αντέξουμε κι εμείς! Μην τους αφήσεις να σε κάψουν, κι εγώ θα περπατήσω στη σκιά σου και θα σου απαγγείλω ψιθυριστά:
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΙΩΠΗΛΟ ΔΑΣΟΣ
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΙΩΠΗΛΟ ΔΑΣΟΣ
Μέσα στο σιωπηλό δάσος, το ρυάκι δεν έχει πια κύματα, μια κι ο χείμαρρος κυλάει χωρίς νερό σχεδόν και γυρίζει.
Μέσα στο σιωπηλό δάσος, υπάρχει ένα δέντρο μαύρο σαν το μαύρο, και πίσω από το δέντρο υπάρχει ένας θάμνος που έχει τη μορφή κεφαλιού και που φλέγεται, και που φλέγεται από αιμάτινες και χρυσές φλόγες.
Μέσα στο σιωπηλό δάσος όπου οι Δρυάδες δε θα ξανάρθουνε πια, υπάρχουν τρία μαύρα άλογα, που είναι τ' άλογα των μάγων βασιλιάδων, κι οι μάγοι βασιλείς δεν είναι πια επάνω στ' άλογά τους ούτε αλλού, κι αυτά μιλάνε σαν άνθρωποι.
[Μαξ Ζακόμπ, "Μέσα στο σιωπηλό δάσος", Μτφρ. Τάσος Κόρφης]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου