Χελιδονοφωλιά

Ήρθε στον τόπο μας τον Μάρτη -ή μήπως τον Απρίλη;- κι έφτιαξε αμέσως τη φωλιά του γιατί ακόμα και τα χελιδόνια θέλουν το χώρο τους. Λίγο χώρο για να γεννήσουν τ' αυγά τους, μια μικρή φωλιά για να προστατέψουν τα μικρά τους. Φωλιά κλειστή μέχρι ψηλά, μ' ένα στενό άνοιγμα που μόλις και μετά βίας χωράει το λευκοχελίδονο. Την έχω δει πολλές φορές σε τοίχους, σε χαγιάτια, σε περβάζια, σε υδροροές, μέσα σε σπίτια (!) και κάτω από μπαλκόνια. Φωλιά καμωμένη με λάσπη και υπομονή. Και πολλή σοφία, δοσμένη απ' το Θεό.

Τον Σεπτέμβρη, θ' αφήσει τη φωλιά του και θα φύγει. "Θα πάει στην Αφρική", μου 'λεγε η μαμά όταν ήμουνα μικρή, "εκεί που κάνει ζέστη, για να μην κρυώνει". Θα 'θελα να μείνω εδώ, να προσέχω τη φωλιά του όλο το χειμώνα που θα λείπει. Να μην την καταστρέψει ο αέρας. Να μην την χαλάσει η βροχή. Και τον Μάρτη -ή μήπως τον Απρίλη;- που θα ξανάρθει, να βρει τη φωλιά του έτοιμη για να μη χρειαστεί να κάνει καινούρια μετά το μακρινό ταξίδι. Μα τον Σεπτέμβρη, θα φύγω και 'γω, όπως το χελιδόνι. Δε θα πάω "εκεί που κάνει ζέστη, για να μην κρυώνω", αλλά εκεί που κάνει κρύο και το πιθανότερο είναι να κρυώνω.

Κανείς δε θα προσέχει τη χελιδονοφωλιά. Και μπορεί να την καταστρέψει ο αέρας. Και μπορεί να την χαλάσει η βροχή.