Τιμή σε μια κεντήστρα

Το σπίτι απ' έξω απεριποίητο: τα ντουβάρια άβαφα, γεμάτα από την υγρασία αυτού του τόπου. Χαραγμένα από τις ρωγμές που άφησε ενθύμιο ο Εγκέλαδος, μέχρι να 'ρθει πάλι. Τα παντζούρια άβαφα κι αυτά, ξερχαβαλωμένα, με σάπιο ξύλο και μεντεσέδες σκουριασμένους. Το περβάζι βρώμικο. Ενώ η περγουλιά προσφέρει τη δροσιά της ακαθάριστη, με φύλλα ξερά.

Μα η κουρτίνα...

Καθαρή και καλοσιδερωμένη. Πάλλευκη, με σχέδιο δαιδαλώδες, χωρίς τάσεις αφαίρεσης. Δουλεμένη από τα χέρια της, χρόνια πριν, κι εσχάτως βγαλμένη απ' το μπαούλο με τα προικιά, αφού "για ποιον να τα φυλάω;". Κοφτοκέντι περίπλοκο κι αριστουργηματικό, εφάμιλλο αναγνωρισμένων έργων της σύγχρονης Τέχνης.

-Τι τραβάς εκεί;

-Το παράθυρό σου.

-Το παρεθύρι;

-Μου άρεσε η κουρτίνα.

-Α θες, να σου τη δώκω για να βγάλεις το σκέδιο. Απ' τη φωτογραφία δε θα το καταλάβεις και θα λαθέψεις!

-Θα το καταλάβω. Δε χρειάζεται. Θα το καταλάβω.

Ντράπηκα να της πω ότι εγώ ούτε και να κεντάω ξέρω...