Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Τέσσερα γαλλικά ποιήματα για το Φθινόπωρο

[Ανθολόγηση - Μετάφραση: Δέσποινα Καποδίστρια]


Φθινοπωρινό Τραγούδι

Οι μακρόσυρτοι λυγμοί
Των φθινοπωρινών
Βιολιών
Πληγώνουν την καρδιά μου
Με μια μονότονη
Ατονία.

Με ασφυξία
και χλομιασμένος, όταν
Χτυπάει η ώρα,
Θυμάμαι
Τις παλιές μέρες
Και κλαίω,

Και φεύγω
Στον κακό τον άνεμο
Που με παρασύρει
Εδώ κι εκεί,
Ίδιο με
Ξερόφυλλο.

[Paul Verlaine, Κρόνια ποιήματα, 1866]



Φθινόπωρο

Στην ομίχλη φεύγουν ένας χωρικός στραβοπόδης
Και το βόδι του αργά στην ομίχλη του Φθινόπωρου
Που κρύβει τους συνοικισμούς της φτώχειας και της ντροπής

Και σιγοτραγουδά μακραίνοντας ο χωρικός
Ένα τραγούδι αγάπης κι απιστίας
Για ένα δαχτυλίδι και για μια καρδιά που την ραγίζουν

Ω! Το Φθινόπωρο το Φθινόπωρο σκότωσε το Καλοκαίρι
Μες στην ομίχλη φεύγουν δυο γκρίζες σιλουέτες

[Guillaume Apollinaire, Αλκοόλ, 1913]



Καθαρός Ουρανός

Τον Οκτώβρη αυτόν, ο ήσυχος αέρας
είναι η στοά των ονείρων,
νομίζω αποτελειώνω
ένα έργο αδέξιο,

στεφανωμένος με χλωμή δυστυχία
είμαι όμορφος σαν ένα ρόδο,
το τελευταίο, το χειμωνιάτικο,
στο κατώφλι των μεταμορφώσεων.

Κάτω από το ράκος των εποχών
χτυπά η άτρωτη καρδιά
του αγνού παραλογισμού,
εάν φοβάμαι είμαι ένοχος,

κάθε μέρα ο ουρανός σβήνει
το σκίτσο των μυστικών μου,
είμαι παιχνιδάκι του χώρου
του γεμάτου ανήσυχα τέρατα.

[Henri Thomas, Σημάδι ζωής, 1944]



Φθινόπωρο

Έν’ άλογο σωριάζεται στη μέση μιας αλέας
Τα φύλλα πέφτουν πάνω του
Η αγάπη μας ανατριχιάζει
Κι ο ήλιος επίσης.

[Jacques Prévert, Κουβέντες, 1946]

10 σχόλια:

P. Kapodistrias είπε...

Η Ποίηση θροΐζει χλοΐζουσα σε αυτή την ανάρτηση! Ευχαριστώ σε για τη μέθεξη σε στίχους εύστοχους μιας πλούσιας ποιητικότροπης Παράδοσης, της Γαλλικής εννοώ!

Συγχαίρω για την επίδοση!

Roni Bou Saba روني بو سابا είπε...

τι ωραία ανάρτηση φθινοπωρινή! με απασχολεί κάτι: γιατί η γαλλική ποίηση η παλαιά, μας εντυπωσιάζει ακόμα και επισκιάζει τους σύγχρονους; όταν έκανα το πρόγραμμα του γαλλικού λυκείου- μια τρέλλα του σχολείου μου- θυμάμαι είχαμε μόνο παλαιούς ποιητές σαν τον Βερλέν, τον Μποντλέρ, και στην πεζογραφία είχαμε Ουγκό, Μπαλζάκ. παράξενο να δω ότι και εσύ ανθολογείς μεγάλα παλαιά ονόματα!

panagiotisandriopoulos είπε...

Χίλια μπράβο!
Μια ανάρτηση εξαιρετικής ποιότητας!
Αντιπροσωπευτικά διαμάντια της κλασικής γαλλικής ποίησης σε μια ποιητική μετάφραση.

Δέσποινα είπε...

@ Π.Κ.,
ευχαριστώ πολύ αλλά με κάνεις να κοκκινίζω!

Δέσποινα είπε...

@ Ρόνι,
ευχαριστώ για το σχόλιό σου!
Όσο για τον προβληματισμό που θέτεις, να ξέρεις ότι όπως κι εσύ, έτσι κι εγώ, έτσι κι ολόκληρες γενιές πρωτογνωρίσαμε τα γαλλικά Γράμματα μέσα από τους κορυφαίους κλασικούς. Σίγουρα και η σύγχρονη εποχή έχει να επιδείξει σπουδαία ονόματα αλλά και οι Δάσκαλοι είναι Δάσκαλοι!!!

Δέσποινα είπε...

@ Παναγιώτη,
σ' ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που σου άρεσε αυτή η ανάρτηση!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Καθώς διάβαζα νομίζω οτι "άκουγα" τα "φθινοπωρινά βιολιά" σου..κι έβλεπα να "φεύγουν δυο γκρίζες σιλουέτες"..
Σκεφτόμουν "το σκίτσο των μυστικών μου".
"Τα φύλλα πέφτουν πάνω του
Η αγάπη μας ανατριχιάζει
Κι ο ήλιος επίσης."

Τα ποιήματα αυτά μου έφεραν πολύ δυνατά συναισθήματα..

Δέσποινα είπε...

Αναΐς, χαίρομαι γι'αυτό κι ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!
Καλό σαββατοκύριακο!

None είπε...

Πρέπει να ξεφύγω από την κατάσταση του None που είμαι και να γίνω κάτι κ' εγώ στη ζωή μου: Να μάθω Γαλλικά, για να διαβάζω ποίηση γαλλική από το πρωτότυπο!

Δέσποινα είπε...

None, απευθύνθηκες στο σωστό άνθρωπο! Θα αναλάβω εγώ να σου μάθω γαλλικά!