Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Σαράντα χρόνια χωρίς τον Τσε Γκεβάρα



Νίκου Καββαδία
GUEVARA

Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα.
Έλεγε η μάνα του παιδιού: "Καμάρι μου, κοιμήσου".
Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα
τότε που η ώρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου.

Λεφούσι ο άσπρος μέρμηγκας, σύννεφο η μαύρη ακρίδα.
Όμοια με τις Μανιάτισσες μοιρολογούν οι Σχόλες.
Λάκισε ο φίλος, ο αδερφός. Πού μ' είδες και πού σ' είδα;
Φυλάει το αλώνι ο Σφακιανός κι ο Αρίδα την κορίδα.

Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει.
Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους.
Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι
νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους.

Πάνθηρας ακουρμάζεται, θωράει και κοντοστέκει.
Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει.
Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι.
Σφυρί βαράει με δύναμη, μένει βουβό το αμόνι.

Πυγολαμπίδες παίζουνε στα μάτια τ' ανοιχτά.
Στ' όμορφο στόμα σου κοιμήθηκε ένας γρύλος.
Πέφτει απ' τα χείλη σου, που ακόμα είναι ζεστά,
ένα σβησμένο cigarillos.

Τ' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό,
έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου.
Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό
και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν.

Χοσέ Μαρτί, (Κόνδορας πάει και χαμηλώνει,
περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμάται.
Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ' ένα αλώνι.)
απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε.

Φτάνει ο Μπολίβαρ καβαλώντας το σαϊτάρι.
Παραμονεύει ορθή κουλέμπρα γκαστρωμένη.
Βότανα τρίβει η Περουβάνα σε μορτάρι
και μασουλάει φαρμακωμένο μανιτάρι.

Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει,
μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του.
Μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του
σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει.

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια.
Έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα.
Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια.

6 σχόλια:

P. Kapodistrias είπε...

Πολύ συγκινητικά όλα: Η προσωπικότητα του Τσε, η ποίηση του Νίκου Καββαδία και η απόδοση του ποιήματος-τραγουδιού από τον Βασίλη Λέκκα.
Καθώς περιδιαβαίνω στην ανάρτηση αυτή, αναρωτιέμαι μήπως (λέω, μήπως...) βρίσκεται ο Τσε σαράντα χρόνια τώρα στην κατεξοχήν θέση που τού πρέπει: Στον τόπο του Μύθου.
Διότι, αν ακόμη ζούσε, τι θα ήταν ο Τσε; Στην καλύτερη περίπτωση, ένας συνήθης ύποπτος πολιτικός ή πολιτικάντης, εν πολλοίς αμφιλεγόμενος και ανακατωμένος αδιέξοδα στη χοάνη της καθημερινής τριβής.
Τώρα όμως, εκεί πολύ ψηλά στο πάνθεο των Ηρώων και των Φωτιστών των λαών, εμπνέει αγωνιστές, στηρίζει τα δίκαια των καταπιεσμένων, σκορπίζει ελπίδες στους απαρηγόρητους!
Καλύτερα, λοιπόν, εκεί που βρίσκεται! Καλύτερα!!!

None είπε...

Εκείνος έσπειρε, άλλοι σήμερα θερίζουν, άλλοι αύριο θ' αλωνίσουν. Hasta siempre Comandante!

Ανώνυμος είπε...

Tu mano gloriosa y fuerte
sobre la historia dispara
cuando todo Santa Clara
se despierta para verte.

θλιμμένος μπούφος είπε...

Πραγματικά μεγάλη προσωπικότητα ο Τσε. Μακάρι το παράδειγμά του να παραμείνει φωτεινό για όλους μας.

Ανώνυμος είπε...

Μακάρι η θυσία του να έχει πάντα ζωντανούς καρπούς.

Δέσποινα είπε...

Σας ευχαριστώ όλους για την συμμετοχή και τα σχόλια!
Έχετε πολύ δίκιο, τεράστια προσωπικότητα... μακάρι το παράδειγμά του να μην ξεχαστεί...