Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007

Στην προεκλογική Κωνσταντινούπολη




Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στην Κωνσταντινούπολη, μού έκανε μεγάλη εντύπωση ο προεκλογικός στολισμός της πόλης. Σ' όλες τις γειτονιές έβλεπε κανείς χιλιάδες σημαιάκια στα χρώματα των μεγαλύτερων κομμάτων. Οι πιο συνηθισμένες σημαίες ήταν αυτή του κόμματος του Τ. Ερντογάν, σε λευκό φόντο με λογότυπο μια φωτισμένη λάμπα ηλεκτρικού ρεύματος που δήλωνε τον "εκσυγχρονισμό" και η σημαία του εθνικιστικού κόμματος, με τρεις λευκές ημισελήνους σε κόκκινο φόντο, που είχε άμεση σχέση με την εθνική τουρκική σημαία και δήλωνε, προφανώς, την επιστροφή στις ρίζες.
Για περισσότερες λεπτομέρειες δανείζομαι ένα απόσπασμα από το άρθρο της Βασιλικής Σιούτη, "Ανατολίτικο παζάρι οι εκλογές", που δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 22.7.2007: "Στη χώρα μας τα «μπάνια του λαού» θεωρούνται ιερά. Οχι όμως και στην Τουρκία, όπου η προεκλογική περίοδος διεξήχθη σε συνθήκες καύσωνα. Οι υψηλές θερμοκρασίες, ωστόσο, δεν εμπόδισαν τον Τ. Ερντογάν να εμφανίζεται στις προεκλογικές συγκεντρώσεις ως Αη Βασίλης: Στις περιοδείες του, μ' ένα πούλμαν, που έφερε το λογότυπο του κόμματός του, σε μία περιοχή όπου τον περίμεναν, έβγαινε στην πόρτα κι άρχιζε να πετάει δώρα στο πλήθος, κυρίως παιχνίδια στα παιδιά. Δώρα για όλους. Αλλά, και στις πλατείες, σε πολλά προεκλογικά κέντρα του κόμματός του, προσφέρονταν δώρα στους περαστικούς: από καφέ, και τσάι μέχρι σαμπουάν και αναπτήρες για τους μεγάλους, παιχνίδια, μολύβια, καπέλα και μπαλόνια για τους μικρούς οπαδούς. Στους δρόμους, όλες αυτές τις μέρες, δεν πρωταγωνιστούν οι αφίσες αλλά οι σημαίες: Κάθε γειτονιά ήταν στολισμένη με πολύχρωμα σημαιάκια. Το χρώμα, άλλωστε, χαρακτηρίζει τις τουρκικές πολιτικές καμπάνιες: Από τις μαντίλες των γυναικών στις συγκεντρώσεις, μέχρι τα πολύχρωμα κομφετί με τα οποία «λουζόταν» όταν ανέβαινε στην εξέδρα ο Ερντογάν [...]" .

2 σχόλια:

kiki είπε...

Ομολογώ ότι θα φοβόμουνα να πάω στην Κωνσταντινούπολη με τόσα που γίνονται κατά καιρούς...

Δέσποινα είπε...

Εγώ πάλι δε φοβόμουνα! Και να φανταστεί κανείς ότι εμείς οι 1200 σύνεδροι ήμασταν στο επίκεντρο της προσοχής. Στο δε Χίλτον που γινόταν το Συνέδριο τα μέτρα ασφαλείας ήταν δρακόντεια και δεν υπήρχε ούτε ένας κάδος απορριμμάτων για το φόβο βομβιστικής επίθεσης. Την αντιδραστική τους δύναμη την έδειξαν ευτυχώς μόνο στην περίπτωση του Νταλάρα που θα τραγουδούσε για μας στο Ρούμελιχισάρ.