Της Παναγίας

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ

Ι

Ο ίδιος ο μέγας Άγγελος εκείνος

την αγγελίαν οπού της είχε φέρει,

άλλοτε, εκεί στεκόταν, καρτερώντας

να τον δει, κ' είπε: "Ο καιρός ήρθε τώρα

ν' αναληφθείς!" Και τρόμαξεν εκείνη

σαν άλλοτε, και, ταπεινά, όπως δούλη,

πάλι έγειρε την κεφαλή της μπρός του.

Μα απάστραπτεν εκείνος και, κοντά της

άπειρα, σάμπως μες στο πρόσωπό της,

μίκρανε. Και, τους Αποστόλους, που είχαν

φύγει μακρυά, όλους κάλεσεν, αντάμα

στο σπίτι της πλαγιάς να ρθουν: στο σπίτι

του Μυστικού τους Δείπνου. Κ΄ εκείνοι ήρθαν

βαριοί, και μπήκαν μέσα δειλιασμένα:

πάνω εκεί, στο στενό της το κλινάρι

επλάγιαζεν εκείνη, βυθισμένη

κ' αινιγματική, μες στην εκλογή της

και στη δύση της, πάναγνη, σαν κάτι

ανέγγιχτο, τους αγγελικούς ύμνους

γροικώντας. Μα όταν, απ' τα κεριά τους πίσω,

είδε, όλοι να προσμένουν, απ' το πλήθος

των φωνών αποσπάστηκε, και, τότε,

τους χάρισεν από καρδιάς τα δυο της

φουστάνια κ' ύστερα ύψωσε το βλέμμα

(ω πηγή των ανώνυμων δακρύων!)

κ' έναν προς έναν τους εκοίταξε όλους...

Αλλά, εκείνη, μες στην ανημποριά της

επλάγιαζε και τον ουρανόν είχε

στην Ιερουσαλήμ τόσο κοντά φέρει,

που ελάχιστα θα χρειάστηκε η ψυχή της

μόνο, να τανυστεί: Κιόλας, Εκείνος

που γι' αυτή γνώριζε τα πάντα, μέσα,

την ανύψωνε, στην θεϊκή της φύση.

[Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Ποιήματα, εκδ. Ηριδανός, Μτφρ. Άρης Δικταίος]