Παλιά καστρόπολη, περιτριγυρισμένη από χαράδρες, το Ροσφόρ-αν-Τέρ (Rochefort-en-Terre) αποτελείται, σήμερα, από μερικές εκατοντάδες σπίτια, χτισμένα στον ίδιο βραχώδη κι απόκρημνο τόπο. Το χωριό αυτό είναι γνωστό για την πλούσια αρχιτεκτονική του παράδοση, δείγματα της οποίας συναντάμε στα περίτεχνα οικήματα που κατασκευάστηκαν τον 16ο και 17ο αιώνα, στον Πύργο της περιοχής και στην Εκκλησία της Παναγίας. Στις αρχές του 20ού αιώνα, εγκαταστάθηκαν κι έστησαν τα ατελιέ τους στο Ροσφόρ-αν-Τέρ πολλοί καλλιτέχνες και βιοτέχνες που δημιουργούν με βάση διάφορα υλικά, όπως γυαλί, κερί, δέρμα, ξύλο και πέτρα. Στην βόλτα μας στο Ροσφόρ-αν-Τέρ, περιπλανηθήκαμε στα όμορφα σοκάκια, θαυμάσαμε τις εντυπωσιακές αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες των σπιτιών, επισκεφτήκαμε τις γκαλερί των ζωγράφων και τις αντικερί, δοκιμάσαμε νοστιμότατα γλυκά και χαζέψαμε τις εξαιρετικά φροντισμένες βιτρίνες των (πανάκριβων) καταστημάτων του παραμυθένιου αυτού χωριού.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Ονειρικές (για εμάς) καταστάσεις!!! Να χαίρεσαι πάντα!
Χαρά να έχετε!
Το σίγουρο είναι πως δεν πλήττεις.
Με 'σενα, None, κανείς δεν πλήττει :)
Ευχαριστώ για φιλοφρόνηση.
ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΛΟΓΟΚΛΟΠΗΣ
Στο βιβλίο του Χάρη Βλαβιανού “Ποιον αφορά η ποίηση;” (Πόλις, 2007, σ. 14), διάβασα τα εξής:
“η ποίηση συρρικνώνεται σ’ ένα κλειστό σύμπαν· και, καθώς δεν αποτελεί πια κυρίαρχο ρεύμα της λογοτεχνικής παραγωγής, καταντάει μια εξειδικευμένη ενασχόληση μίας σχετικά μικρής και απομονωμένης «αδελφότητας» αφοσιωμένων ζηλωτών. Ελάχιστη από τη φρενιτιώδη δραστηριότητα που προϋποθέτει, υπερβαίνει τα όρια της κλειστής ομάδας. Οι ποιητές, βέβαια, ως πνευματική κατηγορία, δεν έχουν χάσει ολότελα το κύρος τους· σαν ιερείς σε μία πόλη αγνωστικιστών, απολαμβάνουν ακόμη μιας κάποιας υπόληψης. Αλλά σαν αυτόνομοι καλλιτέχνες είναι σχεδόν αόρατοι.Αυτό που εκπλήσσει βέβαια, είναι πως η ποίηση υποχωρεί την ίδια στιγμή που εκδοτικά ανθεί. Ποτέ στο παρελθόν δεν κυκλοφορούσαν τόσες ποιητικές συλλογές, τόσες πολλές ανθολογίες ή φιλολογικά περιοδικά.”
Πρόκειται για μετάφραση των πρώτων παραγράφων από το πολύ γνωστό δοκίμιο “Can Poetry Matter?” (Graywolf Press, 1992) του Αμερικανού ποιητή Dana Gioia.
Να, το πρωτότυπο:
“American poetry now belongs to a subculture. No longer part of the mainstream of artistic and intellectual life, it has become the specialized occupation of a relatively small and isolated group. Little of the frenetic activity it generates ever reaches outside that closed group. As a class poets are not without cultural status. Like priests in a town of agnostics, they still command a certain residual prestige. But as individual artists they are almost invisible.What makes the situation of contemporary poets particularly surprising is that it comes at a moment of unprecedented expansion for the art. There have never before been so many new books of poetry published, so many anthologies or literary magazines.”
Το πλήρες κείμενο του Gioia υπάρχει στο site του:
http://www.danagioia.net/essays/ecpm.htm
Το προϊόν αυτής της λογοκλοπής ο Χ.Β. το είχε δημοσιεύσει αρχικά στα “Νέα”:
http://www.tanea.gr/Article.aspx?d=19970624&nid=3968881
Παύλος Θεοδωρόπουλος
Φοιτητής
Σικάγο, ΗΠΑ
Μπράβο Δέσποινα, να 'σαι καλά να ταξιδεύεις! :)
Διαβάζουμε παντού στο ίντερνετ γι' αυτή την τραγική περίπτωση λογοκλοπής του φαιδρού εξέχοντος νοός της νεοΠοίησής μας Χ. Βλ. και θλιβόμαστε, όπως σε κάθε περίπτωση κλοπής... O tempora, o mores...
Πιο καλά λοιπόν, στις εκδρομούλες σου, Δέσποινα, όπου μπορείς να"κλέψεις", ελεύθερα και δίχως ενοχές (τουναντίον), αυτές τις καταπληκτικές εικόνες!!!!
@ Πορφύρη,
Να 'σαι κι εσύ πάντα καλά!
@ Π.Κ.,
πόσες κλοπές (κάθε είδους)πια?
Δημοσίευση σχολίου